Geri: CAdıDAN şİİrLEr

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

Avcunuzda yaralı bir kuş taşıdınız mı? Onu iyileştirmeyi düşündünüz mü?
Sokaklarda kimsesiz çocukların yüzünü okşadınız mı hiç?
Çiçek suladınız mı hayatınızda bir kez olsun?
Gözyaşı kuruttunuz mu? Vivaldi’yi dinlediniz mi mesela?
Yaprak süpürdünüz mü sonbaharda?
Bir sokak köpeğinin gözlerindeki derinlikte kayboldunuz mu?
Sokak satıcılarına kızdınız da,domatese ihtiyaç duydunuz mu?
Hiç fotoğraf taşıdınız mı cebinizde,bakıp bakıp içlenmek için?
Sokaktaki çocuklardan mendil alırken,paranın üstünü bıraktınız mı?
Başkasının sigarasını yaktınız mı,kendi sigaranızdan önce?
Bir piyanonun tuşlarına dokundunuz mu hiç,meraktan da olsa?
Hiç yufka açtınız mı,ufka baktınız mı? Hiç can yaktınız mı?
Attığınız zaman mangalda kül bıraktınız mı?
Kaç çiçeğin adını ezbere biliyorsunuz,saydınız mı hiç?
Acıya ekmek bandınız mı,bile bile yalanlara kandınız mı?
Size adres sorana,içten davrandınız mı bir kez olsun?
Sır tuttunuz mu,ateşin üstünde hiç yemek unuttunuz mu?
Yanarken söndünüz mü,veda ederken döndünüz mü?
Yaşıyor musunuz? Yaşarken ölümüsünüz yoksa?
Meydan okuma gücünüzü toprağa mı gömdünüz,nerelerde kaldı?
Hayat bir masaldı da sizler için,o masaldan geriye neler kaldı?
Hep suskun mu kaldınız hayat kavgasında.
Hayatınızda bir kez olsun,bakıp da gördünüz mü?
Şarkılar aşka çalarken,siz başka mı çaldınız? Söyleyin siz kimsiniz?

Sorumluluk payınızı inkar etmeden bir gün geçirmediyseniz,
Çocuklara bakıp içiniz yanmadıysa,üşüyen anaların yerine siz üşümediyseniz,
Bunların hiçbir anlamı yok zaten”......

[cadI]

Ne kadar da zormuş atmak kalbimden seni
Ne kadar da zormuş unutmak bütün geçmişi
Sanki bir geçmişimiz varmış gibi......
Ummak ve unutmak Ne kadar da zormuş

Bilmem biliyor musun ama ben her yerde seni görürken
Her yerde sesini duyduğumu sanıyorken
Her adını duyduğumda hala garip bir sevinçle gülerken
Ne kadar da zor fırlatıp atmak seni kalbimden

Oysa ne garip ki
Kalbimin en güzel köşesine yerleşmen bir saniyeden fazla sürmemişti......
Şimdi unutmaya çalışırken seni
Artık kalbimin bir parçası olduğunu bilmek Ne kadar da zormuş

Ne kadar da zormuş seninle birlikte öldürmek kısacık mutlu geçmişimi
Ne kadar da zormuş unutmak aklımdan bir türlü çıkmayan gülümseyişini
Ne kadar da zormuş sen tam yanımdayken özlemek her bir zerreni
Ne kadar da zormuş atabilmek kalbimden seni......

Ben sensiz geçen her güne lanet okurken
Günler geceler sen olmayınca geçmek bilmezken
Ben hala bir umut geçmişten bir yardım isterken
Aslında benim için hiçbir zaman olmadığını bilmek Ne kadar da zormuş

Seni mutluluğum seni ışığım seni nedenim görürken
Sen birden bire karanlık dünyama bir güneş gibi doğmuşken
Sen tam ben düşerken elini uzatmışken
Ne kadar da zormuş o karanlıklara gömülmek yeniden

Ne kadar da zormuş beni çıkardığın o kuyuya yeniden itmen
Ne kadar da zormuş aramak güneşi gecenin çöktüğünü bilmeden
Ne kadar da zormuş sevmek seni sen hep başkasıyla birlikteyken
Ne kadar da zormuş oyunun bittiğini bilmek sonsuza kadar sürmesini dilemişken

Biliyor musun bu pişmanlık duygusuyla kıvranmak ne kadar da zor!
Biliyor musun her gece yastığının yaşlarla ıslandığını kimseye belli etmemek ne kadar da zor!
Biliyor musun senin başkasına ait olduğunu bilmek ne kadar da zor!
Biliyor musun seni hala bu kadar çok severken seni unutmaya çalışmak çok zor!!!

Bunların hepsinin olmasına benim izin verdiğimi bilmek
Hayatımın en güzel dakikalarını yaşadığım o günü kafamdan silmek
İçim kan ağlarken başkalarını da üzmemek için gülmek
Ne kadar da zormuş seni sevmemem gerekirken seni sevmek

Ne kadar da zormuş aşkınla öyle mutluyken şimdi kahrolmak mahvolmak
Ne kadar da zormuş ben kendimi o büyük sona hazırlarken
O sonun şu an önüme serildiğini anlamak
Ne kadar da zormuş sen hep yanımdayken sensiz olmak


Bilmiyorsun seni ne kadar çok sevdiğimi
Bilmiyorsun senin için neler feda ettiğimi
Bilmiyorsun senin için nelere katlanabileceğimi
Ve bilmiyorsun seni unutmanın seni sevmek kadar zor olabileceğini......

Ama ben biliyorum senin beni hiçbir zaman sevmediğini
Ama ben biliyorum senin için hiçbir şey ifade etmediğimi
Ama ben biliyorum bütün bunlara hiç değmediğini
Bunları bile bile seni hala sevmek ne kadar da zormuş

Keşke söyleseydim sana hemen gözlerimin senden başkasını görmediğini
Keşke izleseydim biraz daha henüz bu kadar canımı yakmazken gözlerini
Keşke bilseydim bu aşkın bu kadar çok acı verebileceğini
Ne kadar da zormuş bir zamanlar beni öyle mutlu ederken şimdi böyle çok ağlatman beni

Zaman geçiyor yelkovan ilerliyor
Ama açılan yaram kapanacağına daha da genişliyor
Hayat neden yine bu kadar anlamsız geliyor
Bütün bir hayatımı kırık bir dala bağladığımı bilmek ne kadar da zor

Uykusuz bir geceye daha "merhaba!"
Güneşsiz bir sabaha daha "merhaba!"
Sensiz bir güne daha "merhaba!"
Ne kadar da zormuş birden bire her şeye demek "elveda!"

Ama artık uykusuz son gecem bu!
Bir gün yine güneşin doğacağını bildiğim ilk gecem!
Sensiz de yaşamaya çalışmam gerektiğini anladığım bütün gecem!
Ne kadar da zormuş ağlamak gülmeyi bu kadar da çok hak ederken!

Bir gece düşer yıldızlar göz yaşlarım gibi
Bir gece kaybolur ay yüreğimdeki bu acı gibi
Bir sabah olur sımsıcak, yaşadığım ve yaşayacağım mutluluklar gibi
Ne kadar da zormuş bu kadar kolayken çok zor sanmak her şeyi!!!!!!

[cadI]

Ayrılmamız neyi değiştirecek, ayrılık yüreğimden silip
atabilir mi seni derdin. Kimbilir..

Bu sana son yazışım.
Sözcüklere yüklemeye çalıştığım duygularım,
beyaz kağıtların keskin kenarlarıyla nasıl da parçalanıyor böyle.
İlk kez yazmak böyle zor, anlatmak bu kadar olanaksız.
İçimde çağıldayan herşeyin, sana doğru aktığını duyupta bunu anlatamamak.. Ne acı.

Oysa, seni her düşündüğümde, sesim, zamanın ve mekanın olmadığı görünmeyen
ince ipeksi bir yolda ilerleyip kulaklarına akmadı mı.

Her düşündüğümde seni, yapmam gereken sadece izlemekti.
Ruhumun sana akışı, o hızlı ama bir o kadar yavaş, delice ama bir o kadar sakin,
coşkuyla ama nasıl huzurlu bir çağlamaydı onların hepsi.
Hemen duyardın, büyük kalabalıklarda, iki kişilik yalnızlıklarda,
yada gözlerin maviliklere kilitlenmiş.. Duyardın.

Hala duyuyorsun. Şimdi, şuan, seninle konuşurken, ruhunda geziniyorum yine.
Baktığın yerden uzaklaşan bakışlarını, o kimselere hissettirmediğin
bir anlık dalgınlığı, sadece anın yakaladığı o ince sızıyı.. Kapa gözlerini..

Sen hep duyacak mısın beni, ben hep anlatacak mıyım. Bilmiyorum.

Ama, madem ayrılanlar hala sevgili, ayrılanlar hala sevdalı, bu ayrılıkta bitmeli..

Ayrılık.. Ne çok korkardık bu sözcüğe yüklenen anlamdan.
Oysa şimdi anlıyorum ki, ayrılığın kendisi değil, ayrılmakmış asıl zor olan.
Ayrılmayı başarana kadar yaşanılanlar, o kanatan acıtan korkulu bekleyişler..
O kopuşu yaşamak, artık başka biri değil, sen olan o varlığı olduğu yerden çıkarmaya çalışmak,
ağlayarak git artık içimden diyebilmek, ama daha derken pişman olup hayır kal ne olur diye yalvarmak..
Ne kadar zordu mabel.. Öyle içimdeydin ki, seni ordan çıkarmak kendimi paramparça etmek demekti.

Ayrılık.. O kanlı zafer.. Şimdi paylaştığımız işte bu.
İçimizde o boşluğun büyük acısı yüzümüzde birbirimizin kanı var hala..

Sevgilim,
Sevgilim diyorum son kez sana. Bir daha demiyeceğimdendir bu, ve bir daha yazmayacağımdan.

Ayrılık da bitmeli

[cadI]

Hani derler ya melekleri kiskandiracak bir ask iste o aski bende yasadim.Onunla ilk tanistigimda 19 yasindaydi yüzünün güzeligi kalbine vurmustu,hastanede ziyaretcisi oldugunu saniyordum, cünkü her gelisinde biraz daha hayat dolu oluyordu hayatla alay edercesine güldünü fark etmemek imkansizdi .Insana inanilmaz bir huzur veren gözleri ve gülüsü vardi ,dünyanin bütün kötülüklerinden uzak adeta masalar diyarindan gelmis bir prenses misali. Onu her görüsümde icim icime sigmiyordu, bir doktor arkadasima söz ettim onda ,"sen bizim gülü yi diyorsun evet cok tatli bir kiz ve gercekten tertemiz bir kalbi var , yasamayi en cok hak eden insanlardan biri " deyince arkadasim sasirdim nasil yani yasamayi en cok hak edenlerden biri " o kiz cok hasta fazla bi ömrü kalmadi " bu sözler karsisinda sok oldum allahim nasil olur böyle bisi diye düsündüm sanki benim canimdan bir parca koptu o anda.
Aradan aylar gecti tanismamizda hastanede olmustu arkadasim tanistirdi ,bana kalsa cesaret edemezdim ama oldu iste, birbirimize cok baglanmistik bir animin bile onunsuz gecmesini istemiyordum , hastaligindan bahs etti kalp ve beyindamarlari aniden tikaniyormus ve birdaha olursa öleceyini söyledi ama benim icin hic önemi yoktu ve hic duymamais gibi yaptim cünkü onsuz gecen zamani hic yasamamis sayordum. Evlendik allahim bir gelinlik insana bu kadarmi yakisir . Sahil kenarindan bir ev tutuk her sabah gülücüklerle uyaniyordu hic bir gün bile yüzünü astini görmedim. Balkona cikip rüzgara karsi duruyordu dimdik ayakta beraber günesin dogusunu seyrediyorduk her esisimde rüzgarin kokusunun icime doldunu bilmek her uyanisimda yasadigini bilmek huzurveriyordu bana her gün biraz daha asik oluyordum . Bir gün eve geldigimde yoktu bulamayinca cok korktum masanin üzerine biraktigi notu rüzgar ucurmustu ,deye döndüm heryerde onu aradim sahilde heryerde sonra bir telefon geldi .Nerdesin sen evde yoksun deyince icim rahatladi kosarak eve gittim ,
bana bi süprizi vardi, canimdan cok sevdigim askim bana bir cocuk verecekti hamileydi, o kadar mutluydumki bunun bozulacagindan korkuyordum ardan yedi ay gecti bebek sekiz aylik olmustu. Sahilde yürüyorduk hava serindi üsümesin diye evden hirkasini alamya gitim geldigimde gözlerimin önünde yere düstü yanina kostum .Acil bir ambulans cagirip hastaneye gitik erken doum olmasi gerekiyormus acilen cocugu kurtara bilmek icin ,karim bitkisel hayata girmis acil ameliyata alindi bende girdim cocugum elime dogdu sezeryanla sevinemedim canimin bi yarisi öyle yatiyordu hic bir tepki vermeden .Ikinci ameliyata girmemem ne kadar karsi ciksalarda girdim karimi sevdigim insani kendi elerimle ameliyat ettim ilk defa elimin titremesinden bu kadar korktum saatlerce yalvardim neolur birakma beni diye allaha sükür bitkisel hayatan cikmisti , hic bir ameliyat bukadar zor gelmemisti bana , bir kizimiz olmustu.
Basinda bekledim gecelerce heran kötülese bilirdi durumu sonra aniden gözünü acti bebegini görmek istedi camdan gördü ismi elveda olsun dedi. Hersey yolundayken ücüngün aniden hayati funktionlari durdu cocugunu birkere bile kucagina alamadi.Ilk defa bu kadar cagresiz hisetim kendimi onca hastaya can veren yardim eden bu eller cagresizce baka kaldi denedim kalp masaji yaptim ama olmadi. Hastaneyi aga kaldirmisim haberim olmadi hic zor ayirmislar yanindan uyutmuslar. Sonkez görmeme bile izin vermediler acisini yasamama sonkez sarilip aglamama. Kaybedeceyim kadar sevdim... ve kaybetim

[cadI]

Aşk sen nasıl bir hastalıksın. Sevdikten sonra uzak olduğun kadar, seni acıttığı kadar bağlanıyorsun ona. Kendine yüz kere söz versende, çözülüyorsun onun karşısında. Onun yerini hiçbir şey tutmyor. Sevsen mi, kıskansan mı, tapsan mı, nefret mi etsen. Yoksa tüm bu duyguları sırasıyla mı yaşasan. Anne sevgisi gibi, baba sevgisi gibi, doğacak çocuğunun sevgisi onda vücut bulmuş gibi, tüm sevgilerin toplamı gibi. Bu başka bişey bunun tarifi yok ki.

Ondan başkasını düşenmiyorsun artık. Her köşe başında sanki onu göreceksin. Bu ona şu kadar benziyor diğeri bu kadar. Bunun yürüyüşü, öbürünün boyu, bakışı, duruşu benziyor. Sanki herkes onun gibi olmaya çalışıyor, ama hiç kimse onun yerini tutmuyor. Sanki en doğrusu, en güzeli onda birleşmiş. Keşke bir sürpriz yapsa, en umulmadık yerde ve zamanda çıksa karşına. Bir fırsat olsa da ondan hiç ayrılmasan. Yolda yürürken ensenden esen ılık rüzgar değil de onun nefesi olsa keşke. Yer sanki ayağının altından kayıyor. Onu düşünürken ne kadar zaman geçtiğini bile anlamıyorsun. Onu düşlemek, onun sessizliğini dinlemek bile ne kadar güzel. Rüyalarında bile o var artık. En güzel rüyaların ve en büyük kabusların onun üzerine kurulu. O var ve artık yaşamdaki her zerreciğin, her kişinin senin için anlamı, duruşu farklı. Artık duyguların tam ve tam hissindesin. Tüm duyguların onun üzerine kurulu. Artık o var ne güzel ve artık sadece o var.

İçinde inceden bir korku. Ansızın gidecek sanki. Her telefon çalışında, her duraksayışında sanki o en büyük korkuyu yaşatacak sana. Telefonu açmasa, ya da geç açsa nedenini anlayamasan, içini birşeyler yerken ona sorarsan bir açığını yakalarmısın acaba. Keşke birşey yapsa dahi haberin olmasa. Seni hep ikna etse, yalan olsa da hep duyman gereken, senin istediklerini söylese. Kaçmak için bahane mi arıyor, yoksa çoktan gitti, şu anda başkalarında haberin mi yok. Korkularının tamamını onun üzerinden yaşıyorsun. Hayatta sanki başka korku kalmadı, onunla birlikteyse artık ölmek bile artık o kadar önemli değil.

İçinde bir eksiklik hissi. Burada olması gerekirdi, en zor anında, en kolay anında, her anında boşluğunu doldurması gerekirdi. Şimdi nerde kimbilir. Arasan acaba abartmış mı olursun. Ya açmazsa sonrasında arayacak diye her dakikasını beklemesi daha zor. Aramasını beklemektense, konuşmamaya dayanmak daha kolay. Birşeyler yapıyorsada önemli değil, yeterki sonunda sana dönsün, senin olsun. Açıkca itiraf etmesende, ihaneti bile affedersin aslında. İşte o kadar vazgeçmişsin kendinden, o kadar teslim olmuşsun. Sen bile şaşkınsın hislerine. Hiç kimseye göstermediğin tahammülü gösteriyorsun. O mutlu olsun diye hayattan vazgeçiyor, yasaklıyorsun kendini.

Gelecek onun üzerine kurulu ama ya yarın yanında olmazsa, ya seni düşünmeden bir adım atarsa, bir seçim yaparsa geleceğe dair. Her şeyinle teslim olmuşken, ya seni terkederse. Senden daha güzeli, yakışıklısı varmıdır onun için, ya da akıllısı çıkarsa karşısına. Kimler senden daha üstün, onu nasıl koruyabilirsin. Yasaklamak mı lazım, yoksa serbest bırakmak mı. Yoksa bir bilene mi danışmak lazım. Zaten etrafındaki herkese anlatmışsın, feryat figan onlardan medet umup dert yanmış, acizliğini paylaşmışsın.

En kötüsü belki o seni tanımıyor bile, ya da sevmiyor, sen de bunu biliyorsun. sen kendi kendine yaşıyorsun bu kadar şeyi. Ne gam yeterki o orda olsun, yeterki o olsun.

Ey aşk, en zayıf yerimden, ümüğümden tutmuşsun sanki. Hareket edemiyor insan. İnsan insanlığından vazgeçse de doyuramıyor açlığını. İnsan sanki artık ondan nefes alıyor, en temel ihtiyaçları için ona ihtiyaç duyuyor. O artık korkular, eksiklikler, ihtiyaçların karşılanmayan kısmı ve inşallah geleceğinin tamamı.

[cadI]

her halin bir başka güzel,başka sıcaklığı barındırıyor içinde
ama

bu kırılganlığın,kolayca kabullenişin,hemen vazgeçişin,hep kendine serzenişin...hiç sinmiyor yüreğime,duvarıma assam eğreti duracak manzara bir resmi gibisin,
nisanda sararan yaprak,
uçmakdan korkan güvercinmisin?
dostum demek,sahiplenmek,göğüslediğin her acıda,benimde sana destek olmak istediğimi göstermek-ya da her sevincinde gülücüklerimle bunu herkese müjdelemek...
bunlarken istediklerim,sinmiyor yüreğime bu halin...
bu halim...
her anın başka güzel ama...
ama;
öylesine benziyor ki bu hallerin bana...
küçüğüm;
yüreğim sonuna kadar açamıyor kapılarını...
o kadar çok benziyorsun ki bana...
bu yüzden hep kaçışlar düşüyor payıma...

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

[cadI]

Seninle olmanın en güzel yanı ne biliyor musun?

Elin elime değmeden avuçlarımı terleten sıcaklığını taa içimde hissetmek.



Seninle olmanın en kötü yanı ne biliyor musun?

''Seni seviyorum'' sözcüğü dilimin ucunu ısırırken

her konuşmamızda boş yere saatlerce havadan sudan söz etmek.



Seninle olmanın en heyecanlı yanı ne biliyor musun?

Aynı şeyleri seninle aynı anda düşünmek birlikte ağlamak gülmek.

Ve buradayken bile seni çılgınca özlemek...



Seninle olmanın en acı yanı ne biliyor musun?

Seni hiç tanımadığım bir sürü insanlarla paylaşmak.

Senin yanında olan, seninle konuşan herkesi çocukça kıskanmak.



Seninle olmanın en mutlu yanı ne biliyor musun?

Tanıdık birileriyle karşılaşma tedirginliği ile yollarda yürümek yan yana...

Elimdeki şemsiyeye inat yağmurda ıslanmak birlikte.

Elimde kır çiçeğiyle seni beklemek... Aynı mekanlarda aynı yiyecekleri yemek.



Seninle olmanın en romantik yanı ne biliyor musun?

Sensiz gecelerde sana söyleyemediklerimi yıldızlara aya anlatmak...

Okuduğum kitabın sayfalarında dinlediğim şarkıların türkülerin şiirlerin her mısrasında seni bulmak.



Seninle olmanın en zor yanı ne biliyor musun?

Seni kaybetme korkusuyla hayatta ilk kez tattığım o tarifsiz duygularımı

umut denizinin ortasında küreksiz bir sandala hapsetmek.



Sevgili yerine yıllarca dost kalmayı başarmak.

Yalın ayak yürümek bıçağın en keskin yerinde.

Kanadıkça tuz yerine gözyaşlarımı basmak yüreğime.



Seninle olmanın tek yan etkisi ne biliyor musun?

Nereden bileceksin?

Sen benimle hiç olmadın ki. Olsaydın avuçlarım terlemezdi...

Isırmazdım dilimin ucunu...

Özlemezdim seni yanımdayken.



Kıskanmazdım.Korkmazdım yollarda yürümekten.

Islanmazdım yağmurlarda...

Yıldızlara aya dert yanmaz, böyle her şarkıda serhoş olmazdım.



Korkmazdım seni kaybetmekten ayaklarım kan revan atlardım sandaldan denize...

Ve her kulaçta haykırırdım seni..

Ama sen hiç benimle olmadın ki...
YA AKLIN BAŞKA YERLERDEYDİ YA YÜREĞİN...



Can YÜCEL

[cadI]

[cadI]

[cadI]

Uzak...Öyle bir uzak girdi ki aramıza;hani bıçak yesem tam kalbimden,böyle acımazdı.Zamanın bizi her savuruşuna seyirci kalarak baktım;vasıta uçağın ardından.Cesaret edemedim işte;ne uzağa gitmeye,ne senden vaz geçmeye.Ben,seni,olduğum yerde sevdim;olduğu gibi.
''Kal!'' diyemedim gül yüzüne.Ne de ardından haykırabildim:''Gitme!!!''diye.Gerekmek zorunda mı?Olmazsa olmaz mı?
Aç kalmazdık be sevdiğim;açıkta değiliz zaten.Ben soğanı da,patatesi de çok severim.Kış gelirse mi?Allah büyük!Biliyorum,burda olsan ''tekne küçük''derdin.
Sen daha iyi bilirsin elbet.Bakma sen bu küçük aklıma benim.Birkaç güne geçer zaten.Alışırım!Dayanırım!Sevgi,güçsüzü istemezmiş yanında.İtermiş,küçük görürmüş.Seni sevmeye hakkım yok mu yani;eğer güçsüzsem.
Düşünme sen!Bir yolunu bulurum.Sen,onca yükü sırtlayıp da yola koyulmuşken;benim burda dövünmem olacak iş değil!Beni seçtiysen,bir bildiğin vardır benim bilmediğim.Belki,derinlerde saklıdır yiğitliğim.Yolun açık olsun sevdiğim...
_________________