Ben Sana Mecburum...

[şheqerr]

Ayrılmamız neyi değiştirecek, ayrılık yüreğimden silip
atabilir mi seni derdin. Kimbilir..

Bu sana son yazışım.
Sözcüklere yüklemeye çalıştığım duygularım,
beyaz kağıtların keskin kenarlarıyla nasıl da parçalanıyor böyle.
İlk kez yazmak böyle zor, anlatmak bu kadar olanaksız.
İçimde çağıldayan herşeyin, sana doğru aktığını duyupta bunu anlatamamak.. Ne acı.

Oysa, seni her düşündüğümde, sesim, zamanın ve mekanın olmadığı görünmeyen
ince ipeksi bir yolda ilerleyip kulaklarına akmadı mı.

Her düşündüğümde seni, yapmam gereken sadece izlemekti.
Ruhumun sana akışı, o hızlı ama bir o kadar yavaş, delice ama bir o kadar sakin,
coşkuyla ama nasıl huzurlu bir çağlamaydı onların hepsi.
Hemen duyardın, büyük kalabalıklarda, iki kişilik yalnızlıklarda,
yada gözlerin maviliklere kilitlenmiş.. Duyardın.

Hala duyuyorsun. Şimdi, şuan, seninle konuşurken, ruhunda geziniyorum yine.
Baktığın yerden uzaklaşan bakışlarını, o kimselere hissettirmediğin
bir anlık dalgınlığı, sadece anın yakaladığı o ince sızıyı.. Kapa gözlerini..

Sen hep duyacak mısın beni, ben hep anlatacak mıyım. Bilmiyorum.

Ama, madem ayrılanlar hala sevgili, ayrılanlar hala sevdalı, bu ayrılıkta bitmeli..

Ayrılık.. Ne çok korkardık bu sözcüğe yüklenen anlamdan.
Oysa şimdi anlıyorum ki, ayrılığın kendisi değil, ayrılmakmış asıl zor olan.
Ayrılmayı başarana kadar yaşanılanlar, o kanatan acıtan korkulu bekleyişler..
O kopuşu yaşamak, artık başka biri değil, sen olan o varlığı olduğu yerden çıkarmaya çalışmak,
ağlayarak git artık içimden diyebilmek, ama daha derken pişman olup hayır kal ne olur diye yalvarmak..
Ne kadar zordu mabel.. Öyle içimdeydin ki, seni ordan çıkarmak kendimi paramparça etmek demekti.

Ayrılık.. O kanlı zafer.. Şimdi paylaştığımız işte bu.
İçimizde o boşluğun büyük acısı yüzümüzde birbirimizin kanı var hala..

Sevgilim,
Sevgilim diyorum son kez sana. Bir daha demiyeceğimdendir bu, ve bir daha yazmayacağımdan.

Ayrılık da bitmeli

[şheqerr]

Hani derler ya melekleri kiskandiracak bir ask iste o aski bende yasadim.Onunla ilk tanistigimda 19 yasindaydi yüzünün güzeligi kalbine vurmustu,hastanede ziyaretcisi oldugunu saniyordum, cünkü her gelisinde biraz daha hayat dolu oluyordu hayatla alay edercesine güldünü fark etmemek imkansizdi .Insana inanilmaz bir huzur veren gözleri ve gülüsü vardi ,dünyanin bütün kötülüklerinden uzak adeta masalar diyarindan gelmis bir prenses misali. Onu her görüsümde icim icime sigmiyordu, bir doktor arkadasima söz ettim onda ,"sen bizim gülü yi diyorsun evet cok tatli bir kiz ve gercekten tertemiz bir kalbi var , yasamayi en cok hak eden insanlardan biri " deyince arkadasim sasirdim nasil yani yasamayi en cok hak edenlerden biri " o kiz cok hasta fazla bi ömrü kalmadi " bu sözler karsisinda sok oldum allahim nasil olur böyle bisi diye düsündüm sanki benim canimdan bir parca koptu o anda.
Aradan aylar gecti tanismamizda hastanede olmustu arkadasim tanistirdi ,bana kalsa cesaret edemezdim ama oldu iste, birbirimize cok baglanmistik bir animin bile onunsuz gecmesini istemiyordum , hastaligindan bahs etti kalp ve beyindamarlari aniden tikaniyormus ve birdaha olursa öleceyini söyledi ama benim icin hic önemi yoktu ve hic duymamais gibi yaptim cünkü onsuz gecen zamani hic yasamamis sayordum. Evlendik allahim bir gelinlik insana bu kadarmi yakisir . Sahil kenarindan bir ev tutuk her sabah gülücüklerle uyaniyordu hic bir gün bile yüzünü astini görmedim. Balkona cikip rüzgara karsi duruyordu dimdik ayakta beraber günesin dogusunu seyrediyorduk her esisimde rüzgarin kokusunun icime doldunu bilmek her uyanisimda yasadigini bilmek huzurveriyordu bana her gün biraz daha asik oluyordum . Bir gün eve geldigimde yoktu bulamayinca cok korktum masanin üzerine biraktigi notu rüzgar ucurmustu ,deye döndüm heryerde onu aradim sahilde heryerde sonra bir telefon geldi .Nerdesin sen evde yoksun deyince icim rahatladi kosarak eve gittim ,
bana bi süprizi vardi, canimdan cok sevdigim askim bana bir cocuk verecekti hamileydi, o kadar mutluydumki bunun bozulacagindan korkuyordum ardan yedi ay gecti bebek sekiz aylik olmustu. Sahilde yürüyorduk hava serindi üsümesin diye evden hirkasini alamya gitim geldigimde gözlerimin önünde yere düstü yanina kostum .Acil bir ambulans cagirip hastaneye gitik erken doum olmasi gerekiyormus acilen cocugu kurtara bilmek icin ,karim bitkisel hayata girmis acil ameliyata alindi bende girdim cocugum elime dogdu sezeryanla sevinemedim canimin bi yarisi öyle yatiyordu hic bir tepki vermeden .Ikinci ameliyata girmemem ne kadar karsi ciksalarda girdim karimi sevdigim insani kendi elerimle ameliyat ettim ilk defa elimin titremesinden bu kadar korktum saatlerce yalvardim neolur birakma beni diye allaha sükür bitkisel hayatan cikmisti , hic bir ameliyat bukadar zor gelmemisti bana , bir kizimiz olmustu.
Basinda bekledim gecelerce heran kötülese bilirdi durumu sonra aniden gözünü acti bebegini görmek istedi camdan gördü ismi elveda olsun dedi. Hersey yolundayken ücüngün aniden hayati funktionlari durdu cocugunu birkere bile kucagina alamadi.Ilk defa bu kadar cagresiz hisetim kendimi onca hastaya can veren yardim eden bu eller cagresizce baka kaldi denedim kalp masaji yaptim ama olmadi. Hastaneyi aga kaldirmisim haberim olmadi hic zor ayirmislar yanindan uyutmuslar. Sonkez görmeme bile izin vermediler acisini yasamama sonkez sarilip aglamama. Kaybedeceyim kadar sevdim... ve kaybetim

[şheqerr]

Aşk sen nasıl bir hastalıksın. Sevdikten sonra uzak olduğun kadar, seni acıttığı kadar bağlanıyorsun ona. Kendine yüz kere söz versende, çözülüyorsun onun karşısında. Onun yerini hiçbir şey tutmyor. Sevsen mi, kıskansan mı, tapsan mı, nefret mi etsen. Yoksa tüm bu duyguları sırasıyla mı yaşasan. Anne sevgisi gibi, baba sevgisi gibi, doğacak çocuğunun sevgisi onda vücut bulmuş gibi, tüm sevgilerin toplamı gibi. Bu başka bişey bunun tarifi yok ki.

Ondan başkasını düşenmiyorsun artık. Her köşe başında sanki onu göreceksin. Bu ona şu kadar benziyor diğeri bu kadar. Bunun yürüyüşü, öbürünün boyu, bakışı, duruşu benziyor. Sanki herkes onun gibi olmaya çalışıyor, ama hiç kimse onun yerini tutmuyor. Sanki en doğrusu, en güzeli onda birleşmiş. Keşke bir sürpriz yapsa, en umulmadık yerde ve zamanda çıksa karşına. Bir fırsat olsa da ondan hiç ayrılmasan. Yolda yürürken ensenden esen ılık rüzgar değil de onun nefesi olsa keşke. Yer sanki ayağının altından kayıyor. Onu düşünürken ne kadar zaman geçtiğini bile anlamıyorsun. Onu düşlemek, onun sessizliğini dinlemek bile ne kadar güzel. Rüyalarında bile o var artık. En güzel rüyaların ve en büyük kabusların onun üzerine kurulu. O var ve artık yaşamdaki her zerreciğin, her kişinin senin için anlamı, duruşu farklı. Artık duyguların tam ve tam hissindesin. Tüm duyguların onun üzerine kurulu. Artık o var ne güzel ve artık sadece o var.

İçinde inceden bir korku. Ansızın gidecek sanki. Her telefon çalışında, her duraksayışında sanki o en büyük korkuyu yaşatacak sana. Telefonu açmasa, ya da geç açsa nedenini anlayamasan, içini birşeyler yerken ona sorarsan bir açığını yakalarmısın acaba. Keşke birşey yapsa dahi haberin olmasa. Seni hep ikna etse, yalan olsa da hep duyman gereken, senin istediklerini söylese. Kaçmak için bahane mi arıyor, yoksa çoktan gitti, şu anda başkalarında haberin mi yok. Korkularının tamamını onun üzerinden yaşıyorsun. Hayatta sanki başka korku kalmadı, onunla birlikteyse artık ölmek bile artık o kadar önemli değil.

İçinde bir eksiklik hissi. Burada olması gerekirdi, en zor anında, en kolay anında, her anında boşluğunu doldurması gerekirdi. Şimdi nerde kimbilir. Arasan acaba abartmış mı olursun. Ya açmazsa sonrasında arayacak diye her dakikasını beklemesi daha zor. Aramasını beklemektense, konuşmamaya dayanmak daha kolay. Birşeyler yapıyorsada önemli değil, yeterki sonunda sana dönsün, senin olsun. Açıkca itiraf etmesende, ihaneti bile affedersin aslında. İşte o kadar vazgeçmişsin kendinden, o kadar teslim olmuşsun. Sen bile şaşkınsın hislerine. Hiç kimseye göstermediğin tahammülü gösteriyorsun. O mutlu olsun diye hayattan vazgeçiyor, yasaklıyorsun kendini.

Gelecek onun üzerine kurulu ama ya yarın yanında olmazsa, ya seni düşünmeden bir adım atarsa, bir seçim yaparsa geleceğe dair. Her şeyinle teslim olmuşken, ya seni terkederse. Senden daha güzeli, yakışıklısı varmıdır onun için, ya da akıllısı çıkarsa karşısına. Kimler senden daha üstün, onu nasıl koruyabilirsin. Yasaklamak mı lazım, yoksa serbest bırakmak mı. Yoksa bir bilene mi danışmak lazım. Zaten etrafındaki herkese anlatmışsın, feryat figan onlardan medet umup dert yanmış, acizliğini paylaşmışsın.

En kötüsü belki o seni tanımıyor bile, ya da sevmiyor, sen de bunu biliyorsun. sen kendi kendine yaşıyorsun bu kadar şeyi. Ne gam yeterki o orda olsun, yeterki o olsun.

Ey aşk, en zayıf yerimden, ümüğümden tutmuşsun sanki. Hareket edemiyor insan. İnsan insanlığından vazgeçse de doyuramıyor açlığını. İnsan sanki artık ondan nefes alıyor, en temel ihtiyaçları için ona ihtiyaç duyuyor. O artık korkular, eksiklikler, ihtiyaçların karşılanmayan kısmı ve inşallah geleceğinin tamamı.

[şheqerr]

Ömrümün Virgülü




kış geliyor
bir daha da açmaz güller
tekil mutlulukların
çoğul yalnızlıklarıdır elde kalan
borç harç mutlulukla ne yaşanırsa
o kadar yaşadık





ey ömrümün virgülü
böyle mi bitecektik ha
sen gittin





türkülere sığmaz oldum
dışım içime dar
yelkensizim
rüzgarlara çıktım
kıyılara vurdum






caddeler yuttu beni
ve başıboş hüzün sokağında
"yüreğime söylediğim en doğru yalan oldun"
başıboş sonu boş






kar yağıyor
bir daha da açmaz güller
acıların darağacında
gözyaşımı vurdular
içimin seyir defterinden
adını çaldılar

şimdi ört kapılarımı
dönüşlere biletsiz kalayım
varsın geride kalsın
kederli gözlerin kar yanığı saçların
varsın yitirsin tılsımını hayat

"KAR YAĞIYOR
BİR DAHA DA AÇMAZ GÜLLER"


Kahraman Tazeoğlu

[şheqerr]

G i t t i n ...

Gittin...
Ben, arkandan sadece baktım.
Oysa; söyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki...
"Gidersen iyiye dair ne varsa içimde yitireceğim hepsini.
Gidersen sönecek içimdeki ateş
ve bir daha hiç kimse yakamayacak.
Gidersen karanlığa mahkum edeceksin günlerimi
O karanlıkta yolumu kaybedeceğim" diyecektim sana.
Konuşamadım...

Gittin...
Gidişini görmemek için gözlerimi kapattım
Öylesine acıdıki içim, tutup koparsalardı kolumu
bacağımı bu kadar acı duymazdım.
Acım yaş olup akmalıydı gözlerimden.
Ağlayamadım...

Gittin...
Seni delicesine bir tutkuyla seviyordum oysa
Tutkum seninle olmaktı, tutkum teninde erimek,
tutkum hayatı seninle sadece paylaşmaktı.
Anlatamadım...

Gittin...
Gidişini önlemek için tutmak vardı ellerinden
Ellerim değil miydi her dokunuşumda seni ürperten?
Ürperdin yine biliyorum.
Bir kez dokunsam, bir kez tutsam ellerini
Gitmek için biriktirdiğin bütün cesaretin kaybolurdu.
Tutamadım.

Gittin...
Bir yıkım gibiydi gidişin
Sen adım adım uzaklaşırken benden
Çöküp kaldı bedenim olduğu yere
Nice terk edişlere dayanan yürek bu kez yenilmişti
Bu kadar zayıf değildim ben kalkmalıydım.
Kalkamadım...

Gittin...
Oysa geldiğin gün gideceğini biliyordum
Hazırdım gidişine,
Kaçak zamanları yaşıyorduk
Zaman bitecek ve sen gidecektin
Bense, gidişinin ertesi günü
Hayatıma kaldığım yerden yeniden başlayacaktım.
Başlayamadım...

Gittin...
Bir şey söyledin mi giderken?
"Kal" dememi istedin mi?
Son bir kez "seni seviyorum" dedin mi?
"Bekle beni döneceğim" diye umut verdin mi?
Beynim öylesine uğulduyorduki.
Duyamadım...

Gittin...
Nereye gittiğin önemli değildi
Binlerce kilometre uzakta da olsan,
iki metre ötemde de farketmiyordu.
Artık yoktun ve asıl bu düşünce beni felç ediyordu.
Kurtulmalıydım senden,
bu yokluk duygusundan kurtulmalıydım.
Kurtulamadım...

Gittin...
Unutulanların arasına katılmalıydım
Anıları bir sandığa koyup
hayatı bir yerinden yakalamalıydım.
Bu aşk noktalanmalıydı, bu sevdadan vazgeçmeliydim.
Yapamadım...

Gittin...
Bir okyanusun ortasında
tek küreği kaybolmuş sandalda
Dev dalgalarla boğuşan bir denizciyim şimdi.
Bil ki; sevmekten vazgeçmedim seni,
Bil ki; seninle birlikte sevdanı da taşıyacağım yüreğimde,
Bil ki; seni Unutamadım...

Mehmet Coşkundeniz

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

[şheqerr]

Sen susmayı bildin , anlatmayı ben.

Sen gitmeyi bildin , kalmayı ben.

Sen gidince gelmemeyi bildin , beklemeyi ben.

Sen SEVİLMEYİ sevmek bildin , SENİ SEVMEYİ ben.

Sen özletmeyi bildin, özlemeyi ben.

Sen pes etmeyi bildim, sabretmesini ben.ıÜü

Sen yakınları uzak etmesini bilirken,

Uzakları yakın ettim ben.

Sen uzakken bana,o uzakta demedim,

Benimle dedim, benim yanımda şuramda.

Yakın etmedim uzakları bize , uzak tuttum hep.

Sen suçluyken bile özürdilemesini ben bildim SEVGİLİM

Sen ağlatmasını bildin , ağlamasını ben.

Sen ağlayınca gözyaşını silmeyi bildim ben

Ben sadece seni bildim, seni sevmeyi bildim

Adını adım bildim, canını canım sevgilim

Çaresizken çare bildim adını

Hastayken sesini ilaç

Olamadım sen gibi umursamaz olamadım

Bana ne! diyemedim

Hep SEN dedim, illede SEN SEN SEN...

[şheqerr]

“gel”, desen gelirdim
gittiğin uzakta bendim
dağ gibi bir ihanetten düştüm
bu kendime son gelişim

ve sen
başkalarının gözlerini
yüzümde aramamayı öğreniyorsun
beni bir durağa yaslıyorsun
beni bir kente
gidiyorsun
oysa “gel” desen gelecektim

susmak en inatçısı olmaktır yalnızlığın
en susmakta neydi öyle
sen en dinlerken
biliyorum araz´ım
insan kendini bulmamalı, hep aramalı
gittiğin yerden başlıyorum öyleyse
gece cinnetlerimi de alıp yanıma
denize bakmayı bilmeyenler
bir gün mutlaka boğulur
işte bundandır gözlerinden kaçışlarım

siz hiç yar saçının bir telinden kendinize gurbet yaptınız mı?

ben şimdi gurbetim
içimde taşıyorum
heba olsa da senelerce yılım
oysa “gel” desen gelecektim

şakağımda
intihar acemisi bir şairin
delilik provaları
arkandan uluyan kapılardan
söküyorum kokunu
yokluğunu kokluyorum
yokluğunu yokluyorum

çöz gözlerimi senden hadi !
ücranda yak bakışımı
gözlerine bekçi sevdam
dünden ve senden kalmayım
içine her düşen
kendi keşfi sanıyor seni
oysa sen
melekleri bile kıskandıracak kadar kendinsin
ve kendini acıtmak istiyorsun
ama güller kendine batamaz
bilmiyor musun?
“gel” mi diyorsun?

herkes kendi gördüğüne bakar
peki hayatın rüzgarında kime yelkeniz?
kıpırdamadan duramayız bir aşk boyu
hadi ! en kanadığımız yerden susalım
“gel” desen gelirdim
“git” dedin ve gittin

aşka…
rüzgara…
ayrılığa…
zamana…

[şheqerr]

Ben senin görmediğin düşünüm
Kurmadığın hayalin
Elinden tutup da yürütmediğin
Kötürüm bırakırken irkilmediğin
Kundaklara sarıp sarmalayıp da
Büyütmediğin bebeğinim
Kıymet vermediğin

Ben senin sevginim hissetmediğin
Atmayan nabzın donmuş yüreğinim
Tuvale sürdüğün boyayım yarım yamalak
Resim olamamış
Mırıltıyım dudağında melodisi kalmamış
Gözünden düşen bir kirpik
Kopup giden yuvasından ak bir saç teliyim
Varken değerini bilmediğin
Yokken hissetmediğin

Bakmadığın gökyüzüyüm ferah
Almadığın nefesim mutlu
Yalnızlığını paylaşmadığın yıldız
Sırtını dönüp de bir daha bakmadığın güneş de olabilirim
Korkunum kendine bile söyleyemediğin
İç sesinim dinlemediğin
Altıncı hissin de olabilirim hissetmediğin

Neyi görmedin neyi dinlemediysen
Neyi istemedin neyi sevmediysen
Sana hayat verdiği halde neyin kıymetini bilmediysen ben o’yum

Uyunmamış uykunum, yenilmemiş lokma
İçilmemiş suyunum ziyan edilen kaynağında
Sevilmiş de sevmemiş bedeninim
Ölmüş de dirilmemiş ruhunum aşkımda
İnkarınım ben senin ve hatta edersen imanın da olurum
Bakmadığın aynayım korkularından kaçıp
Tüm kelepçelerden azad edecek anahtar
Kilitlere takmadığın
Tüm ağuları şifa edecek panzehirim yemeğine katmadığın

Ben de istemediğin ne varsa hepsi senin
Görmeyi bilmediğin
Bilip de sevmediğin herşeyim
Anlasana artık yok ortada ben diyecek benliğim

Ben SEN’im .........

[şheqerr]

Ahh ahh diyorum kendime bazen.

Ne zaman öğreneceksin gaddar olmayı? Sonra beynime kızıyorum ne zaman öğreneceksin kendini düşünmeyi? Ya gözlerim siz ne zaman öğreneceksiniz her şeye yaş dökülmeyeceğini, gidenin gelmeyeceğini bile bile yollara bakmaktan hangi zaman vazgeçeceksiniz? dilime söyleniyorum ne zaman bıkacaksın giden yarin adını söylemekten? Kulaklarım siz unutmak nedir bilmez misiniz? Unutun artık onun sesini. Unutun artık son sözlerini. Ellerim siz evet siz ne zaman bıkacaksınız her gece yüzüme kapanıp gözyaşlarımı silmekten? Ayaklarım ne zaman döneceksiniz bir zamanlar aşkla yürüdüğünüz o yollardan? Dermanınız kalmayınca mı? Gelin gitmeyin artık unutmayın yalnızsınız şimdi giden sevgili gelmez geri, görmez bilmez seni. Ey ruhu gitmiş bedenim yorulmadın mı yorgun düşmekten, yıldırmadı mı yenilgiler seni,

bıkmadın mı? Ya benim zavallı kalbim, vazgeçmeyecek misin her defasında deli gibi sevmekten? Usanmadın mı sen kırılıp dökülmekten...

Sen ya sen ey vefasız ya sen en vefasız sen ne zaman gideceksin benden? Ardına bakmadan gittiğin gibi ne zaman gideceksin yüreğimden? Hangi gün, hangi ay hangi mevsim? Benim baharım hazan, yazım hazan. Vazgeçtim yalancı baharlardan.

Boynum büküldü. Sevinçlerim, heveslerim, hayallerim elimde kaldı üstüne birde gözyaşlarımı ekledim. En büyük şahit Allah bana. Sonra gece olunca ay ve yıldızlar onlar gidince güneş ve bulutlar birde onun ardından gelen yağmurlar. Onlar beni hiç yalnız bırakmadılar senin gibi acımasız olmadılar. Sen gittin ama onlar hala yanımdalar...